Düşseydin bedenime, tutunsaydın bana, karışsaydın ya kanıma.
Bir bedende iki kalp usul usul atsaydık.. Doğmamış kızım merhaba.
Zifiİr karası saçların, akşam rengi tenin olsaydı. Ceylan gibi gözlerin.
Yumduğunda gözlerini, kalbime saplanan ok gibi kirpiklerin olsaydı.
Dalga dalga saçların olsaydı da, parmaklarımı yüzdürseydim saçlarında.
Yanaklarında çukurların olsaydı ve ben öldüğümde beni o çukurlara gömselerdi.
Doğmamış kızım merhaba…

Adını Öykü koysaydım;
Tüm güzel hikayeleri nakış nakış işleseydim ruhuna.
Adını Doğa koysaydım;
Tek bir yaprağına dokundurmadan. Filleri dövüştürmeden çimlerinde.
Adını Ayşe koysaydım;
Yurdum gibi ılık ılık olsaydın. Hiç bir zaman vazgeçilemeyecek yurdum gibi Ayşe.
Adını Fatma koysaydım;
Her seslenildiğinde H.z Muhammed (S.A.V)’in de anıldığı.
Adını Zübeyde koysaydım;
Tüm memleketin ellerinden öpeceği, ruhuna rahmetler okunacağı.
Adını Deniz koysaydım;
Engin ve mavi olsaydın bende.
Adını Özgür koysaydım;
Ve ruhuna kimse kelepçe takamasaydı.
Adını Umut koysaydım;
Ve benim umutla ilgili hiç bir derdim olmasaydı.
Adını Zeynep koysaydım;
Ve şans getirseydin bana.
Adını Sema koysaydım ;
Ve özgürlüğüm olsaydın.
Adını Çiçek koysaydım;
Ve her bahar tekrar tekrar açsaydın bende.
Adını Bahar koysaydım ;
Ve sen aşk koksaydın. Karışsaydı yağmurların gözyaşlarıma, savursaydı rüzgarların yarin yanına.
Doğmamış kızım merhaba…

Hiç büyümeseydin mesala, seni hiç doğurmadığım gibi. Hiç kimse incitemezdi o zaman seni.
Biliyor musun ?. Mutluyum bende olmadığın için. Huzurluyum doğmamış kızıma hasret kaldığım için.
Yorulduğumda buralarda tutunuyorum sana.Her gün anıyorum seni ”Kızım olsaydı ‘‘diyorum.
Nasıl da yakışıyorsun dudaklarıma. Ama iyi ki gelmedin buralara. Aşk var oralarda deyip kandırmasınlar seni
Aşklar palavra, ruhlar satılık buralarda.
Doğurduğun çocukların bile, hükmü olmayacaktı buralarda güzel kızım.
Anam,babam dediğin bile ”Dağ gülü”diyecekti yavrularına.

Cinsini taşladılar yıllar evvel buralarda. İşittin mi? Oranın kuşları haber uçurmadı mı sana?
Şiddet, taciz görmüş, tecavüze uğramış, bedeni satılmış, horlanmış bir yüzde dilimi var burada.
Ya o dilimin içinde olacaktın. Ya da susanlara karışacaktın. Ama her gün, haykıracaktı yüreğin bunu sana.
Ve sen yüreğinin gözlerini kör, kulaklarını sağır edecektin zaman aktıkça.
Ya ana olacaktın, ya da kadın. Sıfatın geçmeyecekti isminin önüne asla!.
Mimar, yazar, avukat, öğretmen. Hiç farketmez. Hasbelkader şansın yaver gitmezse, ev hanımı olacaktın.
Ama ne yıllığın olacaktı, Ne de aylığın. Ne de Pazar’ın. Severek yaparsan,kıymetinde bilinirse güzel meslek.
Ben pek beceremedim kızım. Dikiş dikemiyor, dolma saramıyorum mesala.
Böyle karalıyorum ruhum çoştukça.

Emekçiyim ben. Ekmeğini taştan çıkaran. Şu sıralar kıymeti olmayan esnaf sınıfından.
Esnaf ne ? dersen. Ne bayramı var, ne de seyranı. Biriken faturaları var. Bir de vergi borçları.
Ama aç kalmıyorsun. Merak etme! Doyuyor karnın. Haksız kazanç istiyorsan, onursusz olacaksın.
O da hamurumuza yakışmıyor be kızım! Dünya böyle bir yer sıkıcı. İyi ki gelmedin kızım.
Sen beni tercih etmedin, gelemedin bana. Ama . İki ağabeyin var burada.
Onlar gibi güzel olurdun sende, bende sana hiç kıyamazdım.

Yeni insanlar giriyor hayatıma şu sıralar. Yeni tanıdığım, yüreğimde ona da yer ayırdığım, Aysin ablam var.
Aysin ablanın kızı Simge, mezun olmuş. Fotoğraf çektirmişler birlikte. Nasıl gurur, nasıl mutluluk akıyor gözlerinden.
Ne zaman büyüdün kızım ? diyor, inanamıyor. O fotoğrafı gördüm; Sen yine aklıma düştün, içime aktın doğmamış kızım.

Uzun zamandır dertleşmiyorduk seninle. Ama sen türküydün hep dilimde.
İçtiğim rakının sarhoşluğuydun. İçki haram müslümanlık dininde. Tek haramım sana içtiğim meyler olsun kızım.
Ve sen tek hasretim ol!  Ve ben sana mektuplar yazayım.

Posta kutusuna bakmadığım,cevabını beklemediğim tek kişilik mektuplarım ol.

Doğmamış kızım MERHABA….

Ne alınır,ne satılır,ne de geri getirilirsin sen.
Öyle hızlısın ki rüzgar misali uçar,dere misali akarsın.
Herkesin sana ihtiyacı var.Doğacak ta seni bekler, ölecek te.
Vuslat ta sensin Gurbet te.
Şifa da sensin,deva da.Dışarıda yıldırım,içeride kaplumbağa misalisin.
Ömür geçer gider anlamazsında, yari beklerken karanfille sahil kıyısında, akmak bilmezsin zaman.
Özgürlük ödülünse bittiğin yerde,yara yıka geçersin zaman.
Akreple yelkovanın burnundan kıl aldırmaz..
Hayat denilen sensin aslında.

Herkeste ayrı ayrı işlersin.Söylesene kaç yüzlüsün sen zaman?
Tüm duyguları barındırırsın içinde.
Sevinci,hüznü,kederi.Pişmanlılkarda sensin,keşkelerde.
Ah! Tüm sınavların başarı katilisin .Asla yetmezsin.
İş emekliliğe gelince geçmek bilmezsin.Mutlulukların çabucak geçerde,hüzünlerde nazlı gelin gibi süzülürsün zaman.
Gözde yaş,tende ateşsin. Uykulu gözlere hiç insafın yok.
Asıra bedel olsa beş dakikan,kaçırılan 8:15 vapurudur her zaman.
Saniyelerin kaybettirir, bazende kazandırır zaman zaman.
Sihirli değneği olsa insanlığın ,geri getireceği sensindir inan.
Adın raslantı,adın şans ,adın tesadüf olur güzel anlar yaşandığında.
Talihsizliklerin sebebi de sensin.Hiç gocunma!
Bazen saniyelerin,bazen saliselerin can aldı.İnsanlığı hiç suçlama!
Onlar hep masum.Sadece senin yanlış olduğunda,
seninle oldular. Yanlış zaman.

Biz kovalarız,biz yetişmeye çalışırız sana her zaman.
Ne tuhaf! Yitirdiğimizde sensin.Yakalamaya çalıştığımızda.
Baharı bekleriz,gelir geçer.Mevsimlerden bahar,aylardan Nisan oldu mu ;Göğsünde çiçekler açar.
Herşeyi sana teslim ederiz Gün doğar,batar.Bir daha .Bir daha.Bir daha…
Takvim yapraklarından kopartırız seni.
Mahkumlar çentik atar üstüne,şafak olursun askere.
Güne,aya, yıla böler çarparız..
Toplar, çıkartırız seni.Söylesene zaman,sen hangi işlemsin ?

Son günlerde mutluluk getirmiyorsun.
Ateş düşen yürekler sana bıraktı acısını.İyileşmeyi bekliyor.
Ayrılıklar getirdin.Üstüne bir de kayıplar.Bizden aldıklarını geri ver!
Demiyoruz.Ne haddimize ? Gücünden korkuyoruz.
Şimdi bunları yazarkende senden epeyce kaybettim .
Umurumda değil inan.Derin bir ah! dudağımda,
Sabrı da öğrettin bana ,ümitli olmayı da.Öğrettiklerini inkar edip ayıpta etmiyoruz.Yaralarımız yeni kabuklandı daha.

Ne aldıysan bizden helal-i hoş ola. 
AMA LÜTFEN ! LÜTFEN ZAMAN! 
Çabucak ak git şu sıralar.Gelmeyi ve yaşamayı bekleyen saniyelerinle dolu günlerinin olduğu,doğmayı bekleyen güneşlerin bize umut,bize şans, bize huzur getirsin.Biraz da huzurla akıp gidelim tünelinden.
Biraz da kahkalarla çınlasın duvarların.Takvim yapraklarına” bugün de mutluyduk” diyelim.
Hastane odalarındaki refakatçiler”:Bugün daha iyiydi annemiz ”diye not düşsün sana.
Bizden aldığını verme, tamam.Çocukluğumuz,hayellerimiz, geride bıraktığımız sende kalsın.Ama bundan sonra yaşayacağımız sende, yüzümüz gülsün biraz.Nazlanma! Nazlı gelin gibi süzülüpte hüzünlerde , mutluluklarından mahrum etme.

Dakikana, gününe ,ayına , yılına umut eken ve yeşereceğine inanan ben; Sana sesleniyorum zaman. Deli değilim ben.
Sen getir hele mutlulukları, seni en iyi yaşamasını da bilirim ben.

Geçmişindir fotoğrafların.

Bugünkü yaşadığın gelecekte, geçmişe dair özlemlerinin olacağını bilir gibi, objektife gülümsemişsinizdir. Hepiniz zamanında.

Bazen yalnız, bazen dostlarla, bazen rakı sofrasında, bazen denizi alarak arkana.

Ve martıların sana eşlik ettiği, uzaklardan gelen özlem yüklü gemilerinde, o kareye sıkıştığı fotoğraflar. Asker ocağında elinde tüfek, ya da mahpus avlusunda özgürlüğü hayal ederek, özgürlüğe nispet çekilmiş, çektirilmiş fotoğraflar.

Gül desenlerinin ya da gülen yüzlü çocukların fotoğrafının, kapağına hakim olduğu fotoğraf albümleri. Sandıkta ya da gardrobun bir köşesinde ikamet eden, geçmişin, hatıraların, sıkıştırıldığı fotoğraf albümleri unutulur bırakıldığı yerde.

Geçmişi unuturuz, geride bırakmış oluruz böylece. Bazen özlemi dindirmek için arar, bulur çıkartırız anılarımızı saklandığı yerden.

Yaşadıklarımızın tek bakisidir fotoğraflar. Sararmaya, küflenmeye mahkum olsada. İnsanın bedeni toprak olurken,
fotoğraflarımızın sararacak olması ne kelime? Mevzusu bile yapılamaz bence.

Oysa ki capcanlı, dipdiri, ölümsüz duruyordur sevdiklerin, geçmişin, özlemlerin sararan fotoğraflarda.

Ölümsüz, sararmış olsa bile fotoğraflar, aslında kocaman yalancıdırlar. Yalancı fotoğraflar.
Dikkat etmediniz mi ?. Ya gülüyoruzdur hepsinde, ya da gülümsemek için uyarılımışızdır her birinde.

Hadi! peynir de.

Herkes sarılır, herkes mutlu, herkes kardeş, herkes aşık ve herkes suçsuzdur fotoğraflarda.
Herkes maskeli masum . Hadi ! objektife gülümse.

Denklanşörden parmak çekilir çekilmez, kucaklaşan bedenler ayrılır. Gülen dudaklar kapatılır. Hatta şerefine tokuşturduğun kadeh bile, bir kenara bırakılır. Saniyeler önce taktığın mutluluk masken düşmüş, ama geçmişine mutlu halin bir daha kayıt yaptırmıştır.

Doğumun, çocukluğun, gençliğin,çocuğun, atan, ceddin, başarın, mezuniyetin, zaman içinde yüzüne epeyce hakim olan ördek ayakları bile o albümde.

Yalancıdır fotoğraflar. Dünya gibi yalan.

Hiç düşünmediniz mi ?. Niye gülümsemişiz her seferinde?. Hiç kaybetmemiş, hiç ağlamamış, hiç kötülük yapmamış, hiç kavga etmemiş,hiç acıdan geçmemiş gibi mutlu, mesuttur fotoğraflar.

Utanmaz, arlanmaz koskoca yalancılar.

Gerçek olan tam da hayatın içinden olan fotoğraflar, gazetenin üçüncü sayfasında yer alır.
Ama hep göz ardıdır. Yangının, depremin, cinayetin, cinnetin, hırsızın, tacizcinin, tecavüzcünün, dolandırıcının, hortumcunun, isyancının, kahrolası terörün, ölü genç bedenlerin, ağlayan anaların, yüreği yangın yeri babaların, yoksulluğun tüm bu hayat dair yaraların fotoğrafları albümlerde değildir. Gazetenin üçüncü sayfasında görmezden gelinir.
Hiç birinde gülen gözler yoktur.

Gün kadar gerçektir her biri. ”Doğrucu Davut” gibi sevimsiz gelir herkese. Gerçektir çünkü.
Mazi diye allı, pullu albümlere sıraladığın fotoğraflardaki gibi maskeli değildir gerçekler.

Yalancıdır fotoğraflar.

Kral çıplaktır aslında. Sende çekinmeden, inanarak Kral’ın kaftanlı olduğuna, yerini alırsın Kral’ın yanında. Üstelik en samimiyetsiz, en sahte duruşunla.

Yalancıdır fotoğraflar.

Kral’ı kandıran terzi gibi. Ve buna inanan halk gibi, Kral gibi. Hafızandaki fotoğrafların, anıların gerçektir. Tıpkı korkusuzca ” Kral çıplak” diye bağıran, figuran masal kahramanı gibi.

Yalancı fotoğraflarda yer almaksızın, Şimdi benim için ya da kendin için, gerçekten,
ilk kez bir kez

”Hadi gülümse!”.

Tek demliktir.
Beş çaylarına benzemez.
Yanında kurabiye de beklemeyin.
Tek demliktir, altta kaynayan suyu yoktur. Tek demliktir ve ocağın üzerinde değil, dizlerinin dibinde üzeri bez parçasıyla örtülüp, sıcak sohbetler eşliğinde sıcaklığı muhafaza edilir.
Tek demliktir. Ne hikmetse tüm mahalleye ikram edilmeye müsaittir.
Şık sofralarda içilmez. Yeri, usulü kapı önleridir. Gelen geçen, tanıdık tanımadık, sofralarına ve çayına tanıktır.
Ve ikrama hazırdır.
Şık değildir öyle alıştığınız üzere., Yağlı beyaz peynir yüz gram, üç beş zeytin ve muhakkak kahvaltıda kavurma da yenilir.
Etlidir sofraları, küfürlüdür dilleri.S en ben kadar da isyanları yoktur, mutludurlar. Şarkılıdır sohbetleri.

En güzel pozlarını objektife, düğünlerinde göbek atarken vermişlerdir.
Üç gün üç gecedir. Masal gibidir. Uzun boyludur düğünleri. Rakılar içilir.
Esmer tenlerine kırmızı pek bir yaraşır.
Erkeğin raksı ayrı, kadının ki ayrıdır. Erkeği raks ettiğinde uzun uzun açılır kollar, ağır ağır atılır adımlar.
Kadının raksında dokuz sekizliktir ritimler. Hani en göz alıcı, en seksapalinden.
Her figürü dişidir. Her figürü kadın. İç gıcıklatır.

Hani sahilde sevgilinle otururken,’‘Çiçek Al Sevgiline” diye başının etini yiyen o kadını raks ederken gördüğünde ağzın açık izlersin.
Daha güzel görünür esmer teni. Belirgindir gözünün sürmesi. Raks ederken ağzın açık izlediğin o kadını, ya çiçek satarken görürsün ya da bakla falı açarken. Fallarında da öyle paraya fazla yer yoktur, hayatlarında da olmadığı gibi.
Günlük yaşarlar, ömürlük severler.
Aşk vardır, umut vardır. Haa garanti verir, yemin de ederler fallarında. ”Allah Çarpsın”der ”Çıkar Tüm Söylediklerim Falımda”.

Çiçekleri tazedir. Evlerinin kapısının önünde demetlenmiştir. Çiçekleri arasından mahallenin güzel kızına muhakkak bir çiçek verilir. Deri cüzdanları yoktur. Hoş birikimleri de yoktur. Sipaliler hep hatunun sütyeninde gizlidir. Bakkalda, sokakta, pazarda hatta müşterilerine para üstü verilirken bile çekinmeden sütyenlerinde gizlendiği yerinden çıkarılır sipaliler.

Yazın kavun karpuz satar kocası, kışın bal kabağı. Faytonu varsa kocasının, bir de ihtiyar atı yazın adalarda yaşar kocası, kazanır ekmek parası.

Kocasından ayrı geçirdiği sıcak temmuz akşamlarında;

”Odayı boyadım sarıya,
Ateşte düştü bacaya,
Ne talihsiz romanım,
Düşemedim aynalı baroya.” şarkısı dilinde ritim tutturur, şakırdatarak parmaklarını.

Kış, derttir onlara da. Fal bakacakları genç kızlar yoktur sahilde, yazın olduğu kadar. Ve kapı önünde edilemediğinden kahvaltılar, biraz mutsuzdurlar. Bu sefer de perdelerini ardına kadar açıp, çingene çayını sedirlerinin üstünde dışarıyı seyrederek içerler.

Has komşulardır onlar. Sana ne zarar verir ne de zarar verdirir. Düğününe de, cenazene de mutlaka gelir. Kandillerde helva yapıp dağıtırlar. Dağıtırken helvaları ”Vallahi temiz, çekinmeden ye.” der. Ne büyük yürektir onlar. Senin onu dışladığını bile bile ilk helva tabağını onu dışlayana götürür. Ramazanlar da teravih namazlarında camileri en çok onlar doldurur.
Başkalarının onlara çingene demesine hiç tahammülleri yoktur. ”Türküz biz.”deyip karşısındakini susturur. ”Bak” der. ”Kimliğimde ne yazıyor? Kocaman T.C.Bak arkasına burada da dini islam.”
Kabul ettirmeye çalışır kendini, buna hiç mecburiyeti yokken.

Bir odalı evlerde kral gibi yaşarlar. Günlüktür nefesleri Senin benim gibi gelecek kaygısı ile bugünü mahfetmez, dünü de özlemezler. Bedenleri göçebe, ruhları maceraperestdir.
Gün yüzü görmemiş küfürleri, bilmem kaç oktav sesleri, babadan yadigar çaldıkları enstrümanları, eh! azıcık biraz da sarmaları vardır çoğunun. Sesleri, yetenekleri ve insanlıkları daha fazladır, azınlık oluşlarından.
Vatanını, bayrağını severler. Türk bayrağını muhakkak asarlar düğünlerinde, hıdırellezde. Hiç işleri olmaz din sömürücüleriyle.
Kavgaları saman alevi gibidir. Küfür kıyafet bir de bakmışsın ki dans edilir.

Esmer tenlerinde bembeyazdır gözyaşları. Cennet onların çiçek buketlerinde. Yalanları sadece baktıkları fallarda. Yalanları da çingene pembesidir. Sevdiğine kavuşaksın der. Bunu da yalandan saymayın artık.

Hıdırellez yaşanmadan yaz gelmez onlara. Büyük ateşler yakılır, çalgılar çalınır. Üzerinden üç kez atlanır ateşin, dilek tutularak. Küçücük kağıtlara büyük dilekleri çizilip yazılıp gül fidanlarının dibine gömülür, hıdırellez gecesi. Hıdırellez bayramlarıdır.
Hıdırellezde rakı sofraları kadınlara kurulur. Zaten bir hıdırellezde bir de paça günlerinde rakıyı kadınlar yalnız içer.

Paça?
Gerdek gecesinin ertesi sabahı gelin-damadın yatak odası kapıları çalınır. Sağdıç, çarşaf sorar. Bekaretin kanıtı nişanlı çarşaf. O çarşaf nişanı gizlenerek sopanın ucuna takılır. Sağdıçlar önde, sopa ellerinde, çalgıcılar eşliğinde kızın baba evine giderler. Kızın annesi, damadın annesi aynı sofrada rakı içerler. Sözüm ona namus kutlanır. Kadının hiç bir ırkta ve hiç bir mezhepte kaçacak hiç bir yeri yoktur aslında. Ne olursa olsun namus kadının omuzlarındadır.

Çocukları oğlan olsun diye tutturmazlar. Kız da olsa, oğlan da olsa çok çocuk doğururlar. Azınlık oluş endişelerindendir bu.
Yirmibeşine gelmeden çoğunun beş çocuğu olur. Otuzbeşinde kaynana olurlar. Otuzyedisinde ya anneanne, ya babaanne ya da dede. Kadını da erkeği de sılayı da bilir, gurbeti de. Her biri kocasını uğurlamıştır askere, kına yakıp ellerine.

Çıplak ayak, karda kıyamette grip olmadan büyür çocukları. Ya faytonu kullanacaktır,  ya da kavun-karpuz satacaktır. Evin küçük oğlu büyüdüğünde. Kızı da onbeşinde sevdalıdır.

Bir odalık evlerini ya pembeye boyarlar ya da maviye.
Pembe aşktır, mavi umut.

Şakır şakır sularla yıkanıyorsa halılar, kapı önlerinde. Sevinmelisin, yaz gelmiştir.

Mahallenin küçük kızları büyüyüp serpildiğinde oğullarıyla birlikte, kulağını çekerler oğullarının. ”Sakın! kara sevdaya tutulma. Onu sana vermezler.”Çünkü kız beyazdır.

Çingene çayı boğazımdan geçti. Tadı damağımda hala, çocukluğum gibi.
Tek demliktir çayları, soğumadan tüketilir. Sevdaları da tektir, tek demlik çayları gibi.

Çocukken evlenilir, ölene dek sevilir.