Kafes kelimesi ruhumu sıkar ezelden beri. Kuşları da kıskanmışımdır hep, sınırsız özgürlüklerinden.

Ve en çok kuşların gökyüzünü hak ettiğini düşündüğümden,evcil diye adlandırdığımız kafeste yaşayan kuşlara da hep üzülmüşümdür.

Nasıl bir cezadır ki tellerin ardında nefes almak Ya da özgürlüğün onlar için ölüm olması.

Doğada tutunamayacak kadar güçsüz olmak. Bir kaşık yem, bir yudum su ile tellerin ardında nefes almak.

Kuşların özgürlükleri de tıkıştırılıyormuş kafese. Tıpkı insanlığın özgürlüklerinin fikirlere tıkıştırıldığı gibi.

Sonra öğrendim ki; daha büyük kafesler varmış daha kalın demirlerin ardında.

Üstelik kanadı da olmamasına rağmen, üzerine kilit vurulan kafesler.

Kuş olmadan uçmaya kalkmak bir şey bu kafeslerin ardına tıkılmak.

Ve bir de bizim kendimizi kilitlediğimiz,ya da başkaları tarafından tıkıldığımız kafesler var ki; Ne kilidi var, ne de kilidi açacak kadar yüreklisi.

Bir kabusun ortasına sıkışmak gibi.

Nefes almanı güçlendiren ama nefes almak zorunda da olduğun koca bir kafes.

Ve bazen orada unutulduğun.

Bir de marifetli olman lazım.

Bülbül gibi ,saka gibi şakıman lazım ki ; Kafesin afillisini hak edesin.

Yoksa paslanmış kafeste son nefesini verirsin.

Üstelik paradan kaçınılmayan ne cenaze törenini hak edersin,ne de ardından okunacak mevlidleri.

Çelenk değil, papatya bile bırakan olmaz toprağının üzerine.

Kuşları,insanları,fikirleri değil de dünyayı kirleten,yaşamın ve insanlığın sınırlarını zorlayan her ne varsa bunları kafesleyebilseydik, benliğimize ,ruhumuza ve kalbimize ellerimizle kafesler örmeseydik, sanırım özgürlüğe yaşama hakkını verirdik.

Sizce neyi kafese tıkarsak hayat daha güzel olurdu?

Hiç düşündünüz mü?

Şimdi tüm ihanetleri bir kafese koydum.

Mandalını da sıkı sıkı kapattım.

Ne gökyüzünü hak ediyorlar, ne de özgürlüğü.

Ayıp mı? Günah mı ? bilemiyorum ama ben korkuyorum ölümden. Ölmekten ziyade ölüme tanıklık etmek,sonsuzluğa uğurlamak bunları yaşarken iflasa uğruyor tüm benliğim. Kabul edemesem de mantığımın da kelimeleri tükeniyor. Ve korktukça ölümden o kadar yakınımda oluyor. İlk salayı duyduğumda ezana benzetmiş,ezan olmadığını, salanın ölenin ardından okunduğundu öğrendiğimde de tuhaf gelmişti bana. Çocuktum o vakit. O gün bugündür sala duymak hiç hoşuma gitmedi. Ve ben çocukken bana göre çok yaşlı olanların öleceğini düşünüyordum. En azından böyle düşünmek ölümü kabul etmeme yardımcı oluyordu. Ama böyle düşününce de annemin,babamın ölebilecekleri aklıma geliyor bu düşünce de beni çok korkutuyordu .Ama asla bir çocuğun, bir gencin öleceğini hayal bile etmiyordum. Ölmemeliydi çocuklar, ya da hiç büyümemeli. Ya da ölümsüz olmalıydılar.

Tanrı olmayı bile düşündüm, çocukken ölmemek için. Daha çok elma şekeri yemek, daha fazla oyun oynamaktı niyetim. O zaman hiçbir sala, hiçbir çocuk için okunmazdı diyordum içimden. Sonra herkes gibi ölüm bendende aldıkları sevdiklerimi tanıştık ölümle. Hiçte memnun olmadım kedisiyle.

Dinlerin, evrenin ve bilimin yok olmayı açıklayan geçerli nedenleri var elbet. Ama çocukları öldüren zihniyetleri açıklamaya sanırım ne dinlerin, ne bilimin, ne de everenin gücü yetmeyecektir. Çocuklara tecavüz edenler,çocukları öldürenler dinlere göre cehennemin dibine gitmeli bence. Evren ,koca ağızlı bir canavar olup yutmalı çocukları öldürenleri. Bilim iksirler yapmalı ki bu şahsiyetlere ölümden beter ceza verilmeli.

Dünya çocuklarla güzel .Başka türlü çekilmez dünyanın kahrı . Çocukların gülen gözleri, masumiyetleri paha biçilemez. Dünya çocuklarla güzelken ,neden hızla tükeniyor çocuklar? Neden öldürüyorlar? Neden tecavüze uğruyorlar? Bu sorular depremler yaratıyor beynimde. Ardından okunan salalar,cenaze törenleri hiç yakışmıyor çocuklara . Küçük tabut ,küçük mezar evrenin yönetmenliğini yaptığı, oyuncuları çocuklardan seçtiği kötü yapım bir film gibi. Ben çocukların öldüğü filmler izlemek istemiyorum! Sala ,ağıt duymak istemiyorum! Rüya olsa diyorum. Uyuyor ,uyanıyor , çocukların öldüğü kareler ,haberler, salalar, ağıtlar duyuyor, görüyorum. Ey dünya ! Derdin nedir sen bu çocuklarla?

Çocukları yok ederek dünyayı kirletiyorsunuz! Çocuk salaları okunuyor sizin yüzünüzden.Küçük mezarlarla doluyor memleketim. Çocukların salaları ile inlemesin gökyüzü .Çocuk sesleriyle çınlasın dünya. Ey ölüm çek ellerini çocukların üzerinden. !

Yağmur düştüğünde şehre, toprak kokusu ile birlikte tüm özlediklerimin kokusu burnumda.Burnumun direğini sızlatan hasret yakıyor yüreğimi cayır, cayır.Ve ben yüreğimi teslim ediyorum böyle havalarda gökyüzüne,yağmurlar yüreğimin hasretini dindirsin diye.
Ellerimi, yüzümü ıslatan yağmur ,hasretin ateşini söndürmeye yetmiyor biliyorum. Ama bir umut! Yağmur damlalarına, gözyaşımı işliyorum. Bir yağmurlar ele vermiyor beni. Ne kadar varsa içime akan yaş, kusuyorum yağmurla birlikte. Yağmurlar vedadır bende. İlkbahar’ın ilk günleriydi çocuktum o vakit. Günler uzamış,hava daha geç kararıyordu. Akşam ezanı okununca eve giren çocuklardık. Bahardı, günlerden Pazar. Bahçe kapısını açtığımda elinde bavul ,ayakkabılarını giyiyordu babam . Mağrurdu. Üzgündü .Bir yaş daha almış gibi sertti çizgileri. Kocaman eliyle küçücük yüzümü okşadı . Öpmedi bu sefer kokladı. Kardeşimin başını okşadı.
Veda ediyormuş bilemedik ,çocuktuk o vakit. Nereye gidiyorsun? Diyemedim. Ne zaman geleceksin ? Diyemedim. Yalnızca, sessizce baba gitme !dedim. Gitti! Annem ağlamıyordu. Her nedense ağlamıyordu. Hadi Kızım ! dedi. Sofrayı kuralım birlikte . Babam gitmemiş gibi masadaki yerine kimse oturmadı . En sessiz çocukluk gecemdir çocukluğuma dair. Ve böyle geceler defalarca yaşandı evimizde. Arada annemle babamın telefon konuşmalarına tanık oluyordum. Aslında annem dinliyordu. Peki , olur, sen bilirsin gibi sözler çıkıyordu annemin ağzından. Annem erkenden yaşlanmaya ,kadınlığını gömüp sadece anne olmaya adamıştı kendini.
Bunu şimdi genç bir kadın olarak daha iyi anlıyorum ve anneme hayranlık duygum artıyor. Babamın gidişine alışmış ama oldukça da özlemiştim. Ama çocuktum ya işte .Meğer beni çocukluğum iyileştirmiş.Aradan iki yıl geçmişti. Bu iki yılda birkaç kez görmüştüm babamı. Önceleri gelmeyişine anlam veremiyor ,içten içe anneme kızıyordum . Acaba annem mi izin vermiyor ? diye. Çocukluk işte.Babamı görmekten ümidimi kestiğim bir günde bahçe kapımız açıldığında, içeriye giren babamdı. Baba! diye boynuna atıldığım ,dün gibi aklımda. O da beni özlemiş .Öyle sarıldı ki incecik kemiklerim acımıştı. Kızım! dedi, derin bir nefesle. Sonra annemle uzun, uzun konuştular. Biz, salonun camından bahçede konuşan annemle babamı izledik . Sevindim. Oh! dedim .Tamam! Babam eve dönüyor. Böyle hayallere dalmış hasretle camdan babamın yüzünü izlerken, babam bir hışımla gidiverdi. Annem ağlayarak eve girdi. Odasına kapadı kendini . Babamın gidişini anlayamadan ,annemin ağlamasıydı beni üzen. Sonra öğrendim ki ;babam evleniyormuş. Düğün, dernek, masraf yapacağından, bir kaç ay bize nafaka veremeyecekmiş. Bunu konuşmaya gelmiş annemle. Annemse evleneceğine değil ,bu sürede ne yiyip, ne içeceğimize ağlıyorrmuş. Çok geçmeden annem işe girdi. Benim omuzlarıma, yük biraz daha bindi. Ben o günden sonra babamı özlemedim. İte, kaka ,üç ileri, bir geri hayat devam etti.
Bu arada babam, o günden sonra bir daha nafaka vermedi. Uzun bir süre görmedik babamı . Liseyi bitirmeme yakın yağmurlu bir Pazar günü bahçemizin kapısı açıldı.Babamın saçları aklaşmıştı . Yüzü hüzünlüydü. Gözlerinde telaş vardı. Babam yalnız değildi. Bir kız çocuğu elinden tutmuş,arada babamın yüzüne arada bahçeye, arada bizim yüzümüze bakıyordu.- Hoş geldin baba! dedim ,sarıldım . Bu sarılmada babamın sıcaklığı yoktu .Çünkü tüm baba sıcaklığını elinden tutuğu kız çocuğunun eline vermişti. Buyur ettik .Oturduk bir müddet sessizce. Sonra babam yanındaki kıza: – Ablanla tanış .Dedi. -Ben Yeşim .Dedi, kız çocuğu . -Merhaba . Bir kardeşim olmuş . Aynı şehirde nefes almışız onca sene . Tanıştık. Yeni tanıştığım bir kızda, kendi yüzümü aradım. Tenimi benzettim .Saçımın dalgasını ,gözlerimi aradım yeni tanıştığım kız kardeşimde. Sadece annem yoktu o kardeşimin yüzünde. Ama ne olursa olsun kardeştik işte. Sevindim aslında. Bir kardeşim vardı. Ne güzel! Birlikte gezebileceğim,sinemaya gidebileceğim bir kardeşim. Ama hayallerim kadar iyi niyetli değildi hayat . Bir iki kez görebilmiştim onu. Sadece bir iki kez. Aynı kandan olsak ta yalnızca bir iki kez. Uygun görülmemiş, görüşmemiz.
Ben yine de bağları sıcak tutmaya çalıştım ama olmadı. Başaramadım! Babamı zaten almıştı benden, bari kardeşliğini lütfetseydi. Aynı şehirde, ortamızda bir köprü yalnızca. Aynı şehirde, çok uzak olmasak ta yüreğinin çok uzağına atılan bir ablayım. Uzakta yalnızca bir ablayım. Onunla sadece nüfus kütüğünde adlarımızın yan yana geldiği,bir kardeşim var uzakta. Bir kardeş ,teninin bana benzediği. Bir Pazar sabahı babamı benden alan, bir sevdanın meyvesi. Bir bahar akşamı yağmurların bana getirdiği bir kardeşim var uzakta . Uzakta bir kardeşim var. Teninin rengi bana benzeyen. Aramızda uzunca bir köprü var. Aşılır elbet aşılır, Sadece bu olsa iyi . Yılların ördüğü duvarlar var. Çocukken uçurtmamızın çıtasını kıran, Acımasız taştan olan. Yağmurların uzağında, Bir kardeşim var. Ey yağmurlar uzaktaki kardeşimi getirin bana !
Uzağındaki kardeşe hasret duyan bir dostuma ithafen

Varsın ,ipek ya da kadife perdesi olmasın penceremin. Camlarını bir basmayla kapatayım, gece olduğunda düşmana karşı.

Varsın, loş olmasın ışık. Kırk mumluk ampul ile aydınlansın. Hani göz yorandan. Rahat olmasın.  Etime batsın, oturduğum kanepe. Ama yorulduğumda, uyumak için uzandığımda, ruhum da göç etsin masal diyarlara. Afillisinden saten boya olmasın duvarları.

Varsın biraz da rutubet süslesin duvarlarını. Süslesin ki; unutmayayım üşümeyi ve yoksulluğu. Yerleri parke, bilmem kaç metre kare olmasın. Gövdemin sığdığı, ruhumu da taşıyacak, hani bir dostu da ağırlayacak, şerefine vurulacak kadehlerin masasının sığacağı, çıplak ayaklarla basacağım taşları olan bir oda istiyorum. Güneşin sızdığı, yağmurların ıslattığı, penceresi olsun yeter. Hani, yıldızları da göreyim yattığım yerden. İlkbahar dan, yaz dan haberi olsun.
Çok bir şey istemiyorum. Yaşamayı hak eden, bir oda istiyorum. Küçücük ama beni taşıyacak, kocaman yürekli bir oda istiyorum.

Varsın, mutfağı küçük olsun. Pişirdiklerimin kokularıyla doysun duvarları. Çok tabak, çanak ta istemiyorum.Sevmiyorum bulaşık yıkamak. Az olsun, ama çiçekleri olsun tabaklarımın. Varsın, ince belli bardaklarım olmasın. Koca, koca bardaklarda içeyim çayımı.Sadece karnımı değil,ruhumu da doyuracak yemekleri pişireceğim mutfağı olan, bir oda istiyorum.
Sadece saçlarımı ve bedenimi yıkayacağım değil, ruhumun da arınacağı sulardan geçeceğim banyosu olan, bir oda istiyorum. Penceresi küçük, mutfağı küçük, banyosu küçük, kocaman yürekli bu odanın, kapısı sağlam olsun. Kilit tutsun.

Öyle canı sıkılınca hüzünler, ne zamandır merhaba diyemedik Cemile ‘ye diyen vedalar, çat kapı giremesin bu kapıdan. Dik dursun. Tavır yapsın. Eyvallahı olmasın kimseye, bu koca yürekli odanın kapısının. Şiir sevsin duvarları. E! Aciz şair yürekli bir kadın, nefes alacak bu odada çünkü. Dağınıklığıma kızmasın. Karalanmış ve yere atılmış kağıtlardan, rahatsız olmasın.

Sevsin dinlediğim türküleri. Tütünüme karışmasın. İçtiğim kahveleri saymasın. İki kadeh içiyorum diye, bana ayyaş muamelesi yapmasın. Hem biraz da ayyaş olmak gerek. Yoksa çekilmiyor dünyanın kahrı. Ağladığım da bana sarılan, güldüğümde tebessüm eden duvarları olan ,bir oda istiyorum. Dünya’nın çirkinliklerinden haberi olmayan, yalanları, yolsuzlukları, insanların ucuzluğunu,kabul görmeyen duvarlara sahip,bir oda istiyorum.

Yazacağım, çizeceğim, haksızlıklara ağız dolusu söveceğim, kimsenin ‘’-ş! sana yakışmaz’’ demeye hakkı olmadığı, bir oda istiyorum. Özlemini çektiğim kedinin tüylerinden rahatsız olmayan, bir oda istiyorum. Her şeyi unutmayı başarabildiğim, duvarlarında umutlarımı ve hayallerimi oynattığım, bir oda istiyorum. Işıktan nasibini almış, bugünü bugün gibi yaşamaya niyetli, yarından da umutlu duvarları olan, bir oda istiyorum.

Tüm evlerin duvarları için;-’’Ah! bir dili olsa da konuşsa’’ denildi. Tüm evlerin duvarlarından, şahitliği beklendi. Ben, benimle aynı dili konuşan duvarları olan, bir oda istiyorum. Kimi zamanda, evlerin duvarları şahit gösterildi. ’’-İşte buraya yazıyorum’’deyip, tükürükle çentik atıldı duvarlara. Ben, mutluluklara şahitlik edecek, hüzünleri de göğsüne gömecek duvarları olan, bir oda istiyorum.

Vedaların bir ağıtları vardır, bir de türküleri.

Anadolu da gelin çıkarken, uğurlanırken baba evinden ya davul-zurna çalınır ya da tulum.

Sevinç,hüzün karmakarışıktır .Karmakarışık duygu notaya da yansır nağmeye de. Bir de öleni uğurlarken yakılan ağıtlar vardır ki yürek dayanmaz. Çekilir ruhun gövdenden. Ve ağıtı kadın yakarken, erkeğin yüreğinde volkanlar patlar. Mermi olur gözyaşları konunun komşunun yüreğine saplanır.

Sonbahar sarısıdır yüzler. Sonbahar yağmurları gibi. Sonbahar’ın kışa seslenişi gibi. Gel , gelebilirsen, Al alabilirsen yeşillerimi! dercesine;

-Canım yanıyor !Gel al canımı! dercesine yakılır ağıtlar. Bu duygular anlatmaya çalıştıklarım cenaze evinde yaşanır. Üç günlük dünya diye başlanır söze. Taziye ziyaretlerine gelenlerin konuştukları bilindik. Rahmetler okunur. Sözüm ona teselli edilir. Bilmezler ki şehrin dereleri, denizleri söndürmeyecek yüreğinin yangınını.

-Kurtuldu hastaydı diyecek ziyaretçi. Ama nafile ölenin yakını için bu sözler.

-Nefes alıyordu annem,

– Nefes alıyordu babam , sen geçtin mi acıdan dercesine bakacak gözleri. Acıdan geçen insanlar topluluğudur cenaze evi. Yumruğunu sıka, sıka , içe içe akan yaşlar. Sessizliğin hakim olduğu ama ağıtların kulak köküne ,ruhun dibinde hissedildiği an Yan mahalleden gelen davul-zurna sesi duyulur.

İşte hayat tam da budur. Bir yerde sevinç yaşanırken, ilan edilirken çalgı ile, türkü ile diğer evde ağıtlar davul sesine karışır. Bir taraf gelinlikle uğurlanırken alkış kıyamet, diğer tarafta vedanın rengi Sonbahar sarısıdır.

Oysa kefen de beyazdır. Lakin vedalar ‘’Sonbahar sarısı’’ Ağıtlar karışır davul sesine. Taziyeye gelenlerin yüzünde acı bir gülümseme. İşte hayat böyle diye bir sohbet açılır. Yüreklerinin yangını yetmiyor gibi unutulmaz konuklar. Mahrum bırakılmaz sıcak çaydan. Ev kalabalık,kapı önleri kalabalık, soğuk Sonbahar akşamında ağıtlar davul sesine karışırken,çaylar yudumlanır. Sen , ben, diğeri unutur öleni sohbet bile edilir.Lakin ölenin yakınının dalar gözleri uzaklara. Bedeni orada olsa da ruhu kaybettiğinin yanındadır. Her ne yaşadılarsa birlikte, film şeridi gibi geçer gözlerinin önünden. Gönül gözüyle bakarsan, sen de görürsün o şeritten geçenleri.

Ağıtlar davul sesine karıştı. Sıkıcı bir sonbahar akşamıydı. Sonbahar sarısı yüzlerin gözlerinden, Sonbahar yağmurları gibi yaşlar aktı. Ağıtlar karışmışken davul sesine, yüreğe düşen ateşin rengi Sonbahar sarısıydı.