Yağmur düştüğünde şehre, toprak kokusu ile birlikte tüm özlediklerimin kokusu burnumda.Burnumun direğini sızlatan hasret yakıyor yüreğimi cayır, cayır.Ve ben yüreğimi teslim ediyorum böyle havalarda gökyüzüne,yağmurlar yüreğimin hasretini dindirsin diye.
Ellerimi, yüzümü ıslatan yağmur ,hasretin ateşini söndürmeye yetmiyor biliyorum. Ama bir umut! Yağmur damlalarına, gözyaşımı işliyorum. Bir yağmurlar ele vermiyor beni. Ne kadar varsa içime akan yaş, kusuyorum yağmurla birlikte. Yağmurlar vedadır bende. İlkbahar’ın ilk günleriydi çocuktum o vakit. Günler uzamış,hava daha geç kararıyordu. Akşam ezanı okununca eve giren çocuklardık. Bahardı, günlerden Pazar. Bahçe kapısını açtığımda elinde bavul ,ayakkabılarını giyiyordu babam . Mağrurdu. Üzgündü .Bir yaş daha almış gibi sertti çizgileri. Kocaman eliyle küçücük yüzümü okşadı . Öpmedi bu sefer kokladı. Kardeşimin başını okşadı.
Veda ediyormuş bilemedik ,çocuktuk o vakit. Nereye gidiyorsun? Diyemedim. Ne zaman geleceksin ? Diyemedim. Yalnızca, sessizce baba gitme !dedim. Gitti! Annem ağlamıyordu. Her nedense ağlamıyordu. Hadi Kızım ! dedi. Sofrayı kuralım birlikte . Babam gitmemiş gibi masadaki yerine kimse oturmadı . En sessiz çocukluk gecemdir çocukluğuma dair. Ve böyle geceler defalarca yaşandı evimizde. Arada annemle babamın telefon konuşmalarına tanık oluyordum. Aslında annem dinliyordu. Peki , olur, sen bilirsin gibi sözler çıkıyordu annemin ağzından. Annem erkenden yaşlanmaya ,kadınlığını gömüp sadece anne olmaya adamıştı kendini.
Bunu şimdi genç bir kadın olarak daha iyi anlıyorum ve anneme hayranlık duygum artıyor. Babamın gidişine alışmış ama oldukça da özlemiştim. Ama çocuktum ya işte .Meğer beni çocukluğum iyileştirmiş.Aradan iki yıl geçmişti. Bu iki yılda birkaç kez görmüştüm babamı. Önceleri gelmeyişine anlam veremiyor ,içten içe anneme kızıyordum . Acaba annem mi izin vermiyor ? diye. Çocukluk işte.Babamı görmekten ümidimi kestiğim bir günde bahçe kapımız açıldığında, içeriye giren babamdı. Baba! diye boynuna atıldığım ,dün gibi aklımda. O da beni özlemiş .Öyle sarıldı ki incecik kemiklerim acımıştı. Kızım! dedi, derin bir nefesle. Sonra annemle uzun, uzun konuştular. Biz, salonun camından bahçede konuşan annemle babamı izledik . Sevindim. Oh! dedim .Tamam! Babam eve dönüyor. Böyle hayallere dalmış hasretle camdan babamın yüzünü izlerken, babam bir hışımla gidiverdi. Annem ağlayarak eve girdi. Odasına kapadı kendini . Babamın gidişini anlayamadan ,annemin ağlamasıydı beni üzen. Sonra öğrendim ki ;babam evleniyormuş. Düğün, dernek, masraf yapacağından, bir kaç ay bize nafaka veremeyecekmiş. Bunu konuşmaya gelmiş annemle. Annemse evleneceğine değil ,bu sürede ne yiyip, ne içeceğimize ağlıyorrmuş. Çok geçmeden annem işe girdi. Benim omuzlarıma, yük biraz daha bindi. Ben o günden sonra babamı özlemedim. İte, kaka ,üç ileri, bir geri hayat devam etti.
Bu arada babam, o günden sonra bir daha nafaka vermedi. Uzun bir süre görmedik babamı . Liseyi bitirmeme yakın yağmurlu bir Pazar günü bahçemizin kapısı açıldı.Babamın saçları aklaşmıştı . Yüzü hüzünlüydü. Gözlerinde telaş vardı. Babam yalnız değildi. Bir kız çocuğu elinden tutmuş,arada babamın yüzüne arada bahçeye, arada bizim yüzümüze bakıyordu.- Hoş geldin baba! dedim ,sarıldım . Bu sarılmada babamın sıcaklığı yoktu .Çünkü tüm baba sıcaklığını elinden tutuğu kız çocuğunun eline vermişti. Buyur ettik .Oturduk bir müddet sessizce. Sonra babam yanındaki kıza: – Ablanla tanış .Dedi. -Ben Yeşim .Dedi, kız çocuğu . -Merhaba . Bir kardeşim olmuş . Aynı şehirde nefes almışız onca sene . Tanıştık. Yeni tanıştığım bir kızda, kendi yüzümü aradım. Tenimi benzettim .Saçımın dalgasını ,gözlerimi aradım yeni tanıştığım kız kardeşimde. Sadece annem yoktu o kardeşimin yüzünde. Ama ne olursa olsun kardeştik işte. Sevindim aslında. Bir kardeşim vardı. Ne güzel! Birlikte gezebileceğim,sinemaya gidebileceğim bir kardeşim. Ama hayallerim kadar iyi niyetli değildi hayat . Bir iki kez görebilmiştim onu. Sadece bir iki kez. Aynı kandan olsak ta yalnızca bir iki kez. Uygun görülmemiş, görüşmemiz.
Ben yine de bağları sıcak tutmaya çalıştım ama olmadı. Başaramadım! Babamı zaten almıştı benden, bari kardeşliğini lütfetseydi. Aynı şehirde, ortamızda bir köprü yalnızca. Aynı şehirde, çok uzak olmasak ta yüreğinin çok uzağına atılan bir ablayım. Uzakta yalnızca bir ablayım. Onunla sadece nüfus kütüğünde adlarımızın yan yana geldiği,bir kardeşim var uzakta. Bir kardeş ,teninin bana benzediği. Bir Pazar sabahı babamı benden alan, bir sevdanın meyvesi. Bir bahar akşamı yağmurların bana getirdiği bir kardeşim var uzakta . Uzakta bir kardeşim var. Teninin rengi bana benzeyen. Aramızda uzunca bir köprü var. Aşılır elbet aşılır, Sadece bu olsa iyi . Yılların ördüğü duvarlar var. Çocukken uçurtmamızın çıtasını kıran, Acımasız taştan olan. Yağmurların uzağında, Bir kardeşim var. Ey yağmurlar uzaktaki kardeşimi getirin bana !
Uzağındaki kardeşe hasret duyan bir dostuma ithafen