Aramızda mektup yazmayan yoktur sanırım. Hani pulunu tükürüğünle yapıştırdığın. Yol gözleten mektuplar. Küçüklerin gözlerinden,büyüklerin ellerinden öperek yazılmaya başlanan mektuplar. Öznenin, yüklemin, noktanın, virgülün, pek yerinde olmadığı ama hasretin, özlemin, sılanın, gurbetin tam anlamıyla barındığı mektuplar. Gideceği adresi, gideceği kişiyi postacının ezber ettiği, kısa cümlelerle dolu, içinde özlemi barındıran, uzun upuzun mektuplar. Kuralsız ama sevdalıya ait mektuplar. Aşığın koynunda sakladığı, okurken ağladığı, yazanında yazarken gözyaşları ile satırları ıslattığı, öyle aşk kokan mektuplar. Ah! Bir de asker anasının yazdığı mektuplar var ki ; yürek burkar. “-Allah’a emanet edip yolladım seni’’ diye başlayıp, “-Allah’a emanet ol! Biz buralarda iyiyiz” diye biten mektuplar. Okur yazarlığı da yoksa asker anasının, köy yerinde ise üstelik muhtara, bakkala rica minnet yazdırdığı mektuplar.  Eşe, dosta hal hatır sormak için yazılan, kendi halini anlatan mektuplar da var tabi. İçine çoluğun, çocuğun fotoğrafının da sıkıştırıldığı. “-Bak amaca oğlu büyüdü benim çocuklar” Bir de mahkumdan gelen mektuplar var ki; üzerinde “GÖRÜLMÜŞTÜR” damgası.

Eskiden maddi sıkıntı yaşandığında uzaktaki akrabalardan, anadan, babadan mektup yazarak borç istenirdi. Şaşırmayın! tanık oldum ben. Babamın, Büyükbabama halini arz edip; “-Kış geldi baba . Odun kömür alamadım” diyerek,bir taraftan da dişini,yumruğunu sıkarak yazdığı, yazdığı cümlelerden mahçupluk duyarak,  “-Acele cevap bekler, hasretle ellerinden öperim. Anama da selam söyle bizden” diyerek bitirdiği mektuplar. Kuralsız mektuplar. Hastalığı,kötü durumu bildirmek gerektiğinde söze nereden başlanacağının bilinmediği satırlar. Sevinçlerin,hüzünlerin uzun zaman aralıklarına sıkıştırıldığı, yolunun gözlendiği mektuplar. Postacı ile seni dost kılan mektuplar. Hele bir de güzel haber getirmişse postacı; böreklerin,ayranların ikram edildiği, “sen de güzel haberler alasın” diyerek dua edilip postacının uğurlandığı mektuplar. Şimdi ne mektup kaldı! Ne de tebrik kartı! Teknoloji ile sohbetler, teknoloji ile haberleşmeler. Teknolojiyi şeytan icadı görenlerden değilim. Asla! Aksine sizlerle bu kadar hızlı iletişimde olmaktan mutluyum. Sanırım postacının adresime getirdiği mektuplar sevgiyi, aşkı, özlemi, hasreti ve de dostluğu barındırmadığından üzgünüm.! Postacılar artık faturaları taşıyorlar. Hal böyle olunca eşten, dosttan iki güzel kelam duymak, görmek isteyince eskiden yazılan mektuplar geliyor insanın aklına. Öyle mektuplar ki; selam sabah bitince altına imzanın da atıldığı.

Şimdi bir mektup yazıp göndersem sana, şaşırırsın! Bir çoğunuzun; -Hay Allah! deli kız şaşırdın mı? -Niye aramadın? Ya da –Mesaj niye atmadın? diyeceğinizden eminim. Hiç te belli olmaz benim sağım solum. Bir bakmışsın postacı. Elinde mektup. Gönderen: Cemile Kuralsız hem sana, hem de eskiye hasretle yazdığım satırları barındıran,içinde kocaman sevmelerin olduğu,sana yazdığım mektup. Ben yazmasına yazarım sana da sen cevap yazar mısın ? Bilemem! Kaçımızın  ellerinde,kuralsız mektupları yazdığımız mürekkebin izi kaldı ?

Bayrama günler kala çocukıluğumuzdaki bayramlar geldi aklıma.
Evlerin dip köşe temizlendiği, komşularla toplanıp baklavaların açıldığı, bahşiş konacak mendillerin nakışlandığı, bayramlıkların alındığı, misafirlere ikram edilecek şekerlerin konulacağı, çiçekli cam şekerliklerin vitrinden çıkarıldığı, günler öncesinden eşe, dosta, akrabaya tebrik kartlarının
posta ile yollandığı, mahalleye kurulacak seyyar lunaparkın heyecanının, çocukların yüreklerinden evvel gözlerinde görüldüğü, küslerin barıştığı, yüreklerin, ellerin buluştuğu bayramlar geldi aklıma.

Hele ki; bayram sabahı bayram namazından dönen babaların, ellerindeki ekmeğin kokusu gitmiyor burnumdan.
Radyo da çalan şarkı malum. Barış Manço ağabeyden “BUGÜN BAYRAM”.
Nasıl da unutuyordum! Arpa tanesi kadar büyüyelim diye arefe suyu ile yıkandığımız bayramları.
Baş ucumuzdaki yepyeni kıyafetler bunların hepsi bayramdı, bayram heyecanıydı.

Ceza evindeki açık görüşler.Komşu teyzenin sevinç hüzün karışık gözyaşlarını sile sile, burnunu çeke çeke, ceza evi ziyaretinden döndüğü bayramlar.
Hüznüne rağmen mahallenin çocuklarına bahşiş ve şeker vermeyi ihmal etmediği bayramlar.
Öyle ya bayramdı. Gülmesi gerekiyordu çocukların gözlerinin.
Kabristan ziyaretinden dönenlerin, ”bu bayramda sensizim anne!” ”bu bayramda sensizim baba!” diye figanları hala kulağımda.
Anasından, babasından uzakta kaç bayram geçirdi? saymadım ama annemin bu bayramda göremedim anamı deyişi ve gözlerinin doluşu çıkmıyor aklımdan.

Maaşını alamayan emekçinin, çocuklarına bayramlık alamayışının hüznü de kaçmamıştı gözlerimden, çocuk olmama rağmen.
Oysa kırmızı pabuç hayaliydi evin küçük hanımının.
Baklava açmayı bırak, şeker girmeyen evlerin bayram hüznüne tanık oldu bu gözler.
Ama her şeye rağmen bayramdı. Yoksulluğu unutup, gülüyordu gözler.

Bayram günlerinin  yıllık izinle birleştirilip, havuz kenarında, tatil köyünde, lüks otellerde geçirilmediği, adının tatil değil, bayram olduğu ve bayram gibi yaşandığı günler,benim çocukluk bayramlarımdı.
Ya da memleketine giderdi insanlar. Şimdi yüreklerde hem bayram, hem de memleket hasreti var.

Bizim evde bayram demek; annemin evde oluşu demekti. İşe gitmeyişi demekti.
Gelen giden konuklar, kurulan sofralar demekti. Benim misafir gelen teyzelerin topuklu ayakkabılarını giyerek, evimizin bahçesinde elimde saç fırçası ile konser vermem demekti.

Bayram; ”kırmızı ” demekti.” Kırmızı ayakkabı” demekti. ”Kırmızı ayakkabı hayali kurmak” demekti.
Çocuktuk işte her gün bayram olsa derdik.
Sonra bir söz öğrendik.” DELİ YE HER GÜN BAYRAM.”
Sorumsuzlara ithafen söylendiğini nereden bileyim? Deli olsaydım dedim.
Her gün annem evde olurdu. Her gün kırmızı ayakkabılarım. Her gün bahşiş. Her gün şeker .
Ohh ne güzel !
Her gün luna park diyemiyorum. Çünkü luna parkları uzaktan izledim ben.

Bizim lunaparkımız, Büyükbaba’mın elleriyle yaptığı üstü kaygan sehpa idi.
Üzerinde oturur, bacaklarımı uzatırdım. Ağabeyim bacaklarımdan tutar, benim eksenim etrafında döner, beni de döndürürdü. Sözüm ona dönme dolapta idik.
”-Küçük hanım parasını verir misin ? ” dediğinde, cebimdeki şekerlerden verirdim ona.
Mutluyduk aslında. Ya da ne bileyim? Ben çocukken de seviyormuşum gülmeyi.
Oysa için için üzülürdüm. Ama rüyalarımda dönme dolaba da bindim, atlı karıncaya da.

Eski bayramlar nerede ? diyecek kadar yaş almadım.
Eski bayramları yaşayacak kadar heyecanlı değiliz belki de.
Ne bileyim? Sevinmek mi pahalandı ? yoksa dostluklar mı?

Bayrama günler kala siz dostlarla sağlıkla, sıhhatle daha nice bayramlarda birlikte olmayı diliyorum.
Barışın, huzurun olduğu bayramlar diliyorum.
Şimdi çocuklar baş uçlarına koymasalarda arefe gecesinden kıyafetleri, bizim kadar coşkuyla ve heyecanla beklemeseler de bayramları, ben çocukların ölmediği ve gözlerinin parladığı, güldüğü, şekerli, bahşişli ve luna parklı bayramlar diliyorum tüm çocuklara…

Ay, gün kavramının olmadığı,
Bir bayramdı.
Ya da ben hatırlamıyorum şimdi,
Ayını, yılını.
Bir bayramdı ve bana,
Kırmızı ayakkabı alınmıştı.
O zamandan belliymiş rengim.
Ve o ayakkabılar, ilk günden çalındı.
Hala aklıma geldikçe üzülürüm.
HEY!
Kırmıızıı ayakkabımı çalan
Umarım;
Kendine ve çocuklarına
Ayakkabı alacak güçtesindir.
Çalmadan, üzmeden, kırmadan,
Kırmızı ayakkabılı bayramlara….