Dünya’nın doğup, büyüdüğün mahalleden ibaret olduğunu sanarsın çocukken.
Sanarsın ki tek şehir ora. Başka semte ziyaretin bile korkular verir, çocuk yüreğine. Kaybolduğunu sanarsın.
Ormanda yolunu kaybeden masal kahramanlarının, bıraktığı ekmek izleri gibidir.
Yolculukta dönüş için bıraktığın izler.

Çocuğumun üç yaşında iken, herkesin soyadının aynı olduğunu düşünmesi gibi tertemiz, bir o kadar da yepyeni zihninin, karışmasına neden olur başka semtler. Aynı gökyüzünü, aynı yıldızları tüm insanlığın paylaşıyor olması, yeryüzünün akıl almaz cömertliğidir aslında.

Aynı mahallenin çocuklarıyla dizlerini yaraladığın kaldırım taşları, şahane görünür sana. Eriklerini çaldığın ağaçlar, kokusunun tüm mahalleyi sardığı güller, başka ağaçlardan ve çiçeklerden habersiz, Dünyan’dır mahallen.

Semtinin kuşlarının hiç gözden kaybolmaması mı?
Hep aynı sütçünün, aynı simitçinin, aynı postacının, çocukluğuna dair yüzler olması mı? Aynı mahallede doğanların, aynı mahallede evlenmeleri ve yine aynı mahallede ölmeleri miydi? Senin başka semtleri, başka şehirleri kabul etmeyişin, görmezden gelişin.
Nasıl bir sadakat bu? Nasıl bir aşk? Doğduğun yeri sevişin.
Hayalini bile kurmadık belki, başka şehirlere gidişimizin.
Hiç ayrılacağımız aklımıza gelmedi. Ne baba ocağından, ne de anamızın dizinin dibinden.
Öyle ya orada yeşermiş, serpilmiş, büyümüştük hepimiz. Ora? Mahallemiz.

Farkında bile olmadan geçivermişti yıllar. Geçen yıllarda, köklerimizi saldığımız semtimizin dalında çiçektik hepimiz.
Ne kışlar gördük, ne baharlara merhaba dedik.
Hepimiz teneke kutulardaki menekşelerle penceremizi süsledik.
İlk karnemize, ilk gözyaşımıza, ilk aşkımıza şahitlik etti mahallemiz.
Ah! Dili olsa da konuşsa. Yerinde durmuş olsaydı da, dile gelseydi yıkılan evimiz. o anlatsaydı şimdi yaşananları. Biz, film izler gibi radyoda temsil dinler gibi izleseydik,dinleseydik. Geride kalan çocukluğumuzu görme şansına sahip olsaydık biz.

Eylül’den nasibini almış, her rengi içine çekmiş her isyanı,sindirmiş duvarlar, şimdi yoklar.
Büyüdüğümüz mahallede yaşamıyoruz ama çok özlüyoruz.
Dalımızdan erken koparıldık çoğumuz. Başka semtlere kök saldık.
Başka dağın eteklerinde yeşerdik, yeşertiyoruz her birimiz.
Hani erkenden koparıldıysan dalından, sürüklediyse seni rüzgar, deniz..
Bir yerlere tutunmuşsundur. Hele bir de gençsen; Gülüşlerinin, gözyaşlarını kurutması kolay olmuştur.
Nefes alamam başka şehirde: Diyen sen, nefes alamam dediğin şehirde nefes alan, çocuklarda doğurmuşsundur.
Yağınla kavrulmuş, dumanınla savrulmuşsundur. Ama çocuklarına anlatacağın ve asla unutmayacağın geride bıraktığın semtin.
Elinde, dizinde, yüzünde çocukluğuna dair mahalleni hatırlatan izlerin olduğu, izlerin kadar sözlerinin de olduğu çocukluk, gençlik bırakmışsındır geride. Buruktur. Ağlatırken güldüren, güldürürken ağlatan hatıralar. Dalından koparılmış olsanda,
yeşermeyi bilmişsindir başka topraklarda.
Üzülme! Sen şanslısın.

Tamam artık, ayrılmam! Doğduğum, büyüdüğüm, evlendiğim, çocuklarımın olduğu, ayrılıklarımın, hüzünlerimin şahidi semtim. Daha kopmayız!
Komşularım kaldırır cenazemi diye hayal ederken, ölüme bile merhaba yı semtinde gerçekleştirmeyi düşünürken,
özetle yaşın, yaşadıkların kemale ermişken,bir bakarsın ki, öyle sürpriz yapar ki hayat, vazifen öyle büyüktür ki ve öylesine fedakar olman gerekir ki, bilsen ki denizin öbür tarafı yine aynı şehir, ortadaki sadece heybetli, dikili cansız ama şehrin şahidi taş yapıt, acıtır şehrin öbür tarafında olmak.
Acıtır dalından koparılmak.

Sen, aynı teneke vazonun çiçeğiydin, pencere kenarını süsleyen.
Gümüşten ,camdan vazolara hiç özenmedin.
Köklerini saldığın semtinin, dalının çiçeğiydin. Dalından koparıldın.
Şimdi uyumaya çalışırken şehrin diğer tarafında, yastığın , yorganın aynı olsa da kokusu yok ne evinin, ne de semtinin.
Aynı güneş doğsa da ,gökyüzünde aynı yıldızlar olsa da, araladığın perdeden göremiyorsun komşun Hatice ablanın çatısını.
Aynı postacının sesi değil, duyduğun. Aynı simidin kokusu değil ,sofrandaki.
Sabahları mutfak camını ziyaret eden güvercin bile yabancı.
Aynı sütçü değil ,mahalleyi dolaşan.
Başka yüzler görüyorsun. Alıştığın ne manav var, ne de kasap. Ne de derslerinde yardımcı olacağın çocuklar aynı.
Şimdi yeni semtinde yeşermeye bak.

Dalından koparıldın, biliyorum zor olacak. Semtinin yakınındaki sahile inersen, denize bak!. Diğer ucunda dostların var., Hatıraların, anıların, çocuklarının çocukluğu var.
Dalından koparıldın, biliyorum zor olacak. Her gün şimdiye kadar beceremediğin, sahte gülüşler olacak yüzünde.
Tenhadır oralar, biliyorum.

Belki bugün gelirler, ”hoşgeldin demeye komşular” diyerek kekler pişirecek, çaylar demleyeceksin.
Hiç gelen giden olmayabilir. Üzülme !
Unutma! Kim O ? demeden açılmıyor kapılar artık.
Aman ! Kapının kilidini üstünde bırakma. O eski semtindeydi.
Ama yeni semtinde de yüreğini farketmeleri çok zaman almayacak.
Seni hemen sevecekler göreceksin. Bahar gibi coşkulu gözlerin, kulağımda çınlağan gülüşünle,fethedeceksin oradaki yürekleride.

Dalından koparıldın. Ama sızlanma ! O küçücük kız çocuğu değilsin sen, yeşereceksin!
Semtinin sahiline indiğinde, şehrin diğer tarafına selam göndereceksin.

Dalından koparıldın, biliyorum zor olacak.
Ama biliyorum ki; oradaki yüreklerde de gözlerin gibi yeşereceksin.

Unutma ! Vatan’ından, dalından koparılan şairleri, yazarları bana sen sevdirdin.

Kutsal kitaba göre Adem’in kemiğinden yaratılan Havva’nın kızları. Farkına var kendinin. Toprak Sensin.! Savursun rüzgar üzerindeki külleri, yeşertsin yağmurlar özünü. Toprak sensin. Meyve vereceksin.

Doğurduğun çocuklarının meleği olacaksın. Susturulmuş olsanda, susturulmaya çalışılsada, çocuklarını kulağını dört açarak dinleyeceksin.Yediğin dayak, görmüş olduğun şiddet, yüreğindeki şefkate galip gelemeyecek. Çocuklarına bakarken gözlerin hep gülecek.

Toparlanmalısın Havva’nın kızı! Oğluna, namusu anlatacaksın daha. Namusun, kadının omuzlarına yüklenmemesi gerektiğini, namusun bacak arasında değil kalpte, zihinde olduğunu anlatacaksın. Ona öyle sevgi verecek, sevginle yeşerteceksin ki ne şeytan görecek kadını, ne de et pazarı.

Toprak sensin Havva’nın kızı! Diri diri gömülen kız çocuklarına ağlamayı bırakıp, saçlarını tarayacaksın kızının. Onu öyle seveceksin ki başka sevilmelere açlık duymayacak ruhu.

Anasın sen! Oğlunu da seversin,kızını da. Çocuğunun karnına düştüğü andan itibaren,iki canlıyken,iki kalp atıyorken bedeninde,”Erkek adamın erkek oğlu olur.” saçmalığı gevelenirken dillerde sen onu kucağına almak ve sağlıklı olması için dua ediyor olacaksın. Kız ya da erkek hiç farketmez onu canından çok seveceksin biliyorum. Evcilik oynarken üstlendiğin rol annelik  iken bile tereddüt ederdin plastik bebeğime ya bir şey olursa? diye. Şimdi bir can taşırken bedende, Havva’nın kızıysan, onu yeşertecek topraksan endişen de olacak, korkun da. Aksini kimse söyleyemez. Hani şeytandın ya sen. Asıl şeytan bile giremez senle yavrun arasına.

Dul olmaktan korkuyordun ya Havva’nın kızı.Kimse bilmiyor derdinin koca olmadığını. Kimse bilmiyor derdinin baba evine dönüş olmadığını. Sadece korkunun yavrularının baba şefkatinden mahrum kalmalarını istemeyişin olduğunu kimse bilmiyor. Ve bundan dayandığın, direndiğin hüznü kimse bilmiyor.

Toprak sensin Havva’nın kızı! Sağanak yağışlar korkutmasın gözünü. Güneş doğacaktır elbet.

Aşçıydın ya sen Havva’nın kızı. Gocunmadın da hiç biliyorum. Serçe parmağının kalınlığını geçmeyen dolmaları,tel tel dökülen pilavı, baharda kaynatılan gül reçellerini, en güzel tatlıları börekleri çocuğun için yapacaksın. O yiyecek, sen doyacaksın. Oh! diyeceksin. Bu gece de sütünü içti uyumadan önce. Bu yıl üç santim uzamış. Herkes sevinecekmiş gibi bu duruma başta annen olmak üzere haber vereceksin onlara. ”Anne çocuğum bir kilo almış.”diye.

Tarlada işçi, mutfakta aşçı, hastanede doktor, pazarda tezgahtar olsan da aklında da yüreğinde de ilk sırada evladın olacak.

Havva’nın kızı. Kaç kez kalkıyorsun uykundan? Geceleri üstünü örtmek için çocuğunun. Kaç kez ateş düştü yüreğine? Sadece ateş çocuğunun alnına düştü diye. Hala hatırlıyorsun biliyorum. İlk adımını, ilk dişini ,ilk kelimesini ,ilk anne deyişini. Hatırlamakla kalmıyor notta tuttun bunları. İlk çorabı, ilk zıbını, ilk ayakkabısı, ilk kesilen saçları, ilk karnesi saklı sandığında biliyorum.

Bedenin ayakta onun için. Zihnini açık tutmalısın. Daha birlikte problem çözeceksiniz. Kalbini de küstürme aşka. Çünkü çocuğunun ilk aşkına da şahitlik edeceksin. Birlikte aşk şarkıları dinleyeceksin. Zihnin açık olmalı evet sapasağlam olmalısın.
Çünkü ona okuduğun kitaptaki masal’ın kötü bitiyorsa sonu mutlu bir son uyduracaksın.

Yanağına kondurduğu öpücükle, dünyayı satın almış sanacaksın kendini. Bir de sarılarak uyumuşsanız, cennet’in bahçeleri yavan kalır.

Reklamlarda söylendiği gibi ne pırlanta, ne ev eşyası, ne çanta, ne ayakkabı, ne saat, ne de mutfak bayramı kutlarcasına alınan tabak. çanaklar. Bunların hiçbirini beklemiyorsun çocuğundan biliyorum. Elleriyle topladığı papatyalar, seni saatlerce ağlatabiliyor. Kafiyesiz, uyaksız yazdığı şiir sanat harikası görünüyor sana. En büyük armağanını Allah vermiş sana bu çocuğun demiş. Senin gözün yok ki başka afilli hediye kutularında.

Toprak sensin Havva’nın kızı! Ne sağnak yağmurlar korkutsun özünü,ne de güneş kavursun dilini. Toprak sensin. Meyve vereceksin, yeşerteceksin. Memleketine ana, baba, doktor, hakim, savcı, asker, öğretmen herşeyden önce insan yetiştireceksin.

Şimdi derin bir nefes al. Bir kez saçlarını tara kendin için. Kendin için birşey yap Havva’nın kızı! Kendini sev ki çocuğunun yüreğine de sevgi ekebilesin. Ekmelisin ki; insanlık adına vefa, merhamet, iyilik yetiştirdiğin çocuğunun yüreğinde yeşersin.

Takvimler seni unutmadı Havva’nın kızı. Her Mayıs ayının ikinci Pazar’ı,  anneler günü olarak adın takvim yaprağında yer aldı. Dünya üzerindeki tüm annelerin, anne adaylarının gözünde yaş, yüreğinde endişe olmasın. Hastahane kapısında, ceza evi kapısında, ya da taze mezarların başında, gözü yaşlı olmayı hak etmiyor hiçbir anne. Bu dünyadan göçen anneler ise biliyorumki; oradaki meleklere sevdirdi kendini ve rica ediyor onlardan yolun düşerse çocuğumun ayağının değdiği yerlere, benim için doya doya bak yüzüne evladım diye.

Toprak hakim olmuşken bedenine, ruhu vardığında göğe, bitmişken hayatı artık alacağı soluk tükendiğinde bile ruhlar aleminin anneleri eminim endişeleniyordur evlatları için. Sesleniyorlar oradan yeryüzüne ‘Evladım iyi bak kendine’

Hayatlarını kaybetmiş annelerimize Allah’tan rahmet dilerken, hayattaki anneleri Allah evlatlarına bağışlasın diyorum.
Tüm annelerin, anne adaylarının anneler gününü kutluyorum tüm yüreğimle.

Toprak sensin Havva’nın kızı! Yeşerecek meyve vereceksin.
Yağmura şükreder, kuraklığa isyan edecercesine. Ayağa kalk gülümse!
Sen Annesin gülmek yakışıyor gözlerine.